అదో స్టేడియం.అక్కడ డాగ్ షో జరుగుతోంది.అంతా ఉత్కంఠగా ఎదురు చూస్తున్నారు.చాలా మంది తము ఇష్టంగా పెంచుకున్న శునకాలను తీసుకువచ్చారు.
వాటితో నిర్వహించే ప్రదర్శన కోసం చాలా మంది ఆత్రుతగా ఎదురు చూస్తున్నారు.అయితే అదే సమయంలో అక్కడికి ఓ చిన్నారి వచ్చింది.
తన వెంట తన బుజ్జి కుక్క పిల్ల కూడా ఉంది.
ఆ బుజ్జి పాప, తనతో పాటు స్టేడియానికి వచ్చిన బుచ్చి కుక్క పిల్లను అక్కడే ఉన్న జడ్జీ చూశాడు.
తనతో ఏదో మాట్లాడాడు.బహుశా.
ఈ ప్రదర్శనకు నువ్వూ, నీ బుజ్జి కుక్క పిల్ల సిద్ధంగా ఉన్నారా.అంతా మీ ప్రదర్శన కోసమే ఎదురుచూస్తున్నారు అని చెప్పాడనుకుంటా.
ఆ చిన్నారి పాప మేము రెడీగా ఉన్నాం.చాలా ఉత్సాహంగా ఉంది.
ఇప్పుడు మేమేం చేయాలని అడిగినట్టుగా ఉంది.అలా నువ్వు, నీ పప్పీ పరుగెత్తుకు రండి అని చెప్పడమే ఆలస్యంగా.
ఆ బుజ్జాయి తన కుక్క పిల్లను పట్టుకుని చుట్టూ పరుగెత్తింది.ఆ తర్వాత అందరూ చప్పట్లు కొట్టారు.
తర్వాత కన్నీళ్లు తుడుచుకున్నారు.
అదేంటి కన్నీళ్లు తుడుచుకోవడం ఎందుకు అనుకుంటున్నారా.
ఎందుకంటే ఆ పాపాయి ఆటిజం తో బాధపడుతుంది.ఆ చిన్నారి తీసుకువచ్చిన పప్పీ నిజమైనది కాదు.
ఓ బొమ్మ.తనకు నిజమైన కుక్క పిల్లకు, బొమ్మకు తేడా తెలియదు.
కానీ అక్కడికి వచ్చింది.అప్పుడు ఆ జడ్జీ వ్యవహరించిన తీరు ఇప్పుడు ప్రతి ఒక్కరినీ కదిలించింది.
చిన్న పాపను అక్కడి నుండి వెళ్లగొట్టకుండా.తనను ఎంకరేజ్ చేసేలా చేసిన తీరు చాలా మంది మనసులను గెలుచుకుంది.
