నిన్న నేను 6వ తరగతి సెక్షన్ బిలోకి వెళ్లే సరికి విద్యార్థులందరూ ఒకేసారి కోరస్గా నన్ను అడిగారు.సార్, మీరు పండగకు కొత్త దుస్తులు కొన్నారా.
అని అడిగారు.నాకు ఆ ప్రశ్న అసాధారణంగా అనిపించింది.
అయితే నేను జవాబు చెప్పలేదు.కానీ మీలో ఎంత మంది బట్టలు కొనుక్కున్నారు ? చేతులెత్తండి.? అని అడిగా.దీంతో క్లాస్లో ఉన్న విద్యార్థులందరూ చేతులెత్తారు.
కానీ ఇద్దరు మాత్రం ఎత్తలేదు.దీంతో వారి వద్దకు వెళ్లా.
దుస్తులు మీరు ఎందుకు కొనుక్కోలేదు అని ఆ ఇద్దరు విద్యార్థులను ప్రశ్నించా.వారిలో ఒక విద్యార్థి నాతో.సార్, మా నాన్న కరెంటు ఆఫీస్లో పనిచేస్తాడు.నాకు బట్టలు కొనేందుకు టైం లేదు.సండే కూడా డ్యూటీ ఉంటుంది.అని అన్నాడు.
మరొక విద్యార్థి పేరు దేవ్ దుర్లభ్.అతన్ని దుస్తులు ఎందుకు కొనుగోలు చేయలేదు అని అడగ్గా, అతను.
సార్, మా నాన్న కూలి పని చేస్తాడు.అమ్మ చేపలు పట్టి వీధుల్లో తిరుగుతూ అమ్ముతుంది.
పోయిన ఏడాది పండగకి నాన్న బట్టలు కొన్నాడు.కానీ ఈ సారి అమ్మ అనారోగ్యం పాలైంది.
కనుక ఈ సారి బట్టలు కొనడం కష్టమే.అన్నాడు.
అలా ఆ విద్యార్థి చెప్పేసరికి క్లాస్ మొత్తం ఒక్కసారిగా సైలెంట్ అయింది.అయితే అంతలోనే విద్యార్థలంతా కలసి.సార్, మేం అందరం కొంత డబ్బు ఇస్తాం.దేవ్కు బట్టలు కొనండి.ఒక వేళ ఏమైనా తక్కువ పడితే మీరు కూడా సహాయం చేయండి, చేస్తారు కదా.అని వారు నన్ను అడిగారు.వెంటనే నేను.సరేనన్నా.ఆ రోజు ఇంటర్వెల్ సమయంలో అందరం కలసి బయటకు వెళ్లి దేవ్కు బట్టలు కొన్నాం.అప్పుడు దేవ్ కళ్లలో కనిపించిన ఆనందాన్ని మాటల్లో మరువలేను.
అతనే కాదు, తోటి విద్యార్థులందరి ముఖాల్లో చిరునవ్వు కనిపించింది.వారంతా ఎంతో సంతోష పడ్డారు.
నా జీవితంలో అలాంటి ఓ గొప్ప క్షణాన్ని నేను ఎప్పుడూ ఎదుర్కోలేదు.అది నాకు జీవితాంతం గుర్తుండిపోతుంది.
అందుకే మధుర క్షణాన్ని ఫోన్లో బంధించా.!
.